Elke relatie is anders, elke behandeling is anders, elke beginsituatie is anders. Ik kan je alleen maar meegeven wat bij ons werkt en dat is praten, praten, praten.
Als het jou niet lukt om het te zeggen, schrijf een brief.
Wees eerlijk, ookal is het verdomd vreselijk wat je voelt. Leg uit waarom je het voelt, zeg hoe vreselijk je je erbij voelt, vertel wat je zou willen voelen, ...
Vraag wat je nodig hebt, jouw partner weet niet wat je nodig hebt. Ik weet soms zelf niet wat ik nodig heb. Op een gegeven moment vond ik dat ik alles alleen moest doen: de pillen pakken, de spuiten zetten, ... ik heb dan gevraagd aan mijn man om bij mij te zijn als ik dit moest doen, om ook zijn alarm te zetten, zodat hij meer betrokken was.
Mijn man gaat zoveel mogelijk mee naar de dokter, voor een tussentijdse echo of voor een bloedafname lukt het niet altijd om mee te gaan, maar bij de opstarten of resultaten is hij er altijd bij.
Ik besefte op een gegeven moment dat mijn partner aan de zijlijn staat van dit hele gebeuren en dat dit voor hem een enorm machteloos gevoel moet zijn. Hij ziet mij door een fysieke en emotionele roalercoaster gaan en staat machteloos. We hebben het erover gehad en sindsdien vind ik het veel makkelijker om dingen te vragen, al zijn het kleine dingetjes, het doet hem deugd om mij te kunnen helpen, om minder machteloos te zijn.
Als het je niet lukt met z'n tweeën, aarzel niet en vraag hulp van buitenaf. Zet de stap naar een relatietherapeut, daar hoef je je écht niet voor te schamen, dit is een ongelofelijk zwaar proces en het is niet simpel om er door te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten