Hoe laat ik het los? Hoe verander ik niet in een pitbull?

Ik merk dat ik het hier nog altijd moeilijk mee heb. Het is heel makkelijk en de stap is heel klein om je als een pitbull vast te bijten in het hele proces en niet te lossen tot je zwanger bent.
Ik merk dat ik er zelfs kwaad van wordt dat ik het emotioneel/fysiek niet aankan om de ene behandeling na de andere te ondergaan. Ik betrap me er soms zelf op dat ik tegen mijn man zeg dat ik helemaal klaar ben om ineens door te gaan, dat ik er routine heb in gevonden... Tot ik een slecht nieuwtje krijg over iets helemaal anders, tot er iemand iets zegt of doet dat me niet aanstaat en ik overreageren, dan weet ik dat ik aan het 'pitbullen' ben.

Op zo'n momenten lassen we een pauze in, echt één of meerdere maanden geen behandeling. Geloof me, soms is het maar 1 maand, het meeste dat ik nodig heb gehad zijn 5 maanden en dan voel ik dat mijn lichaam en geest er terug klaar voor zijn, er zelfs terug zin in hebben.

Ik heb aan mijn behandelende vruchtbaarheidsdokter gevraagd of het een invloed heeft op de behandeling om af en toe te stoppen of door te gaan in 1 keer en het heeft geen invloed.

Ook voelde ik me onzeker over mijn leeftijd, maar hij verzekerde me dat ik me geen zorgen moest maken. Als ik 40 jaar was zou hij me wel zeggen om geen te lange pauzes tussen te laten, maar dan nog.

Door de pauzes in te lassen, verbreedt mijn leven weer, het neemt zijn oude vorm weer aan. Ik heb weer een beetje meer ruimte voor feestjes, etentjes, genieten met vrienden of mijn ventje. Niet dat ik dat allemaal niet meer doe als we met een behandeling bezig zijn, alleen kan ik er nu helemaal van genieten. Ik heb ruimte in mijn hoofd, ik moet de tijd niet in het oog houden, ik mag alcohol drinken, ik mag de riemen een beetje laten hangen, mijn batterijtjes opladen. Deze pauzes maken dat ik het volhoud, dat ik het voor mezelf leefbaar maak. Ik weet immers niet hoe lang deze rit nog gaat duren en ondertussen vliegt mijn leven wel voorbij.

IVF wordt een onderdeel van jouw leven
Sinds we gestart zijn met ons IVF-traject is het een onderdeel geworden van ons leven. Je kan er ook niet om heen; om de zoveel tijd medicatie innemen, de regelmatige bloedonderzoeken, dokter controles, ... En dan heb ik het nog niet over de zeer aanwezige kinderwens. Ook als we een pauze inlassen blijft IVF een onderdeel, het is en blijft een belangrijk onderwerp in onze gesprekken. Ik merk dat ik het nooit helemaal los kan laten. Volgens mij kan dat ook niet zolang we ermee blijven doorgaan of zolang er geen zwangerschap is. Dat maakt dat ik er soms écht onnozel van word, dat ik het 'kotsbeu' ben.

IVF zit overal, hoe maak je dat je het niet kotsbeu wordt?
Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik elke dag wel iets zei over IVF of over de behandeling tegen mijn man, terwijl we er niet bezig zijn op dit moment. Onnozel word ik ervan. Ik heb toen gevraagd om een paar onderwerpen af te spreken waar we het wel over kunnen hebben als ik IVF voel opkomen. Dingetjes waar hij veel van af weet en die mij wel interesseren.