Aangenaam kennismaking!

Februari 2014

Hallo!

Mijn naam is Sandra en ik ben 35 jaar.
Mijn man en ik zijn sinds 2012 gestart met IVF.

Toen we startten zaten we vol goede moed. Onwetend wat er ons allemaal te wachten stond van hoogtes, laagtes, emotionele katers, hormonenbehandelingen, seksuele en relationele dips,… en dan is er natuurlijk het gewone leven ook nog.

Het is een hele zoektocht geweest om hier door te komen (nog steeds).

Ik vond veel blogs waarin mensen hun verhaal deelden, maar weinig concrete tips & trics om erdoor te geraken.

Buiten ‘doe wat goed voelt’ en ‘jij weet het best wat goed is voor jou’ vond ik weinig terug en ik had er zo’n behoefte aan.

Op de site van ‘De verdwaalde ooievaar’ (www.deverdwaaldeooievaar.be) vond ik heel veel praktische informatie en ook wel lotgenoten. De site is onlangs helemaal aangepast en nu vind je er ook tips om er emotioneel door te komen. Een pluspunt!

Bij de therapeut van het ziekenhuis kreeg ik ook een aantal nuttige tips, maar nog niet genoeg voor mij.

Ik pretendeer niet de waarheid in pacht te hebben. En het is inderdaad waar: ‘jij weet het beste wat voor jou werkt’. Ik wil gewoon met deze blog tips meegeven die bij mij werk(t)en. Als er al één iemand is waarvoor één van deze tips ook helpt, is mijn opzet geslaagd.

Als je graag contact met me opneemt mail me dan gerust.

Verborgen verdriet

december 2016

In mijn heel IVF traject heb ik enorm veel verdriet ervaren.
Eerst omdat ik niet natuurlijk zwanger kon worden, dan omdat ik me moest laten steriliseren om aan het IVF traject te kunnen beginnen en als we dan uiteindelijk waren begonnen, elke keer dat een poging niet lukte of zelfs soms verdriet omdat er maar één of twee eicellen bevrucht waren of omdat ik maar één of twee eicellen had.
Binnen een IVF traject volgen de stappen mekaar snel op en dat maakte ook dat de emoties mekaar snel opvolgden.
Als ik dan weer het nieuws kreeg van een mislukte poging, nam ik wel de tijd om het verdriet er te laten zijn.
Mijn man en ik hadden dan de gewoonte om een wandeling te gaan maken en een boom te zoeken met evenveel stamvertakkingen als het aantal pogingen dat we achter de rug hadden.

Toch voelde ik me heel eenzaam met dat verdriet.
Het was niet zichtbaar voor de buitenwereld.
Verdriet dat echt diep ging.
Verdriet dat verborgen was.

Tegelijkertijd was er die zeer aanwezige, grote kinderwens en dat maakte dat ik sneller schakelde, dat ik me vermande en dan startte aan een nieuwe poging.
Ik kan me niet anders inbeelden dat dat soort verdriet voor alle vrouwen en mannen die bezig zijn met IVF zo herkenbaar is.

Nu, 3 jaar na mijn 9de en eerste succesvolle poging, ervaar ik de ruimte om het verdriet dat ik altijd opzij heb geschoven een plaats te geven.
Ik wil daar nu graag aan werken en dat wil ik met jou delen.
Ik wil naar al dat verborgen verdriet kijken, rouwen om mijn 8 mislukte pogingen en die een plaats geven in mijn leven.
Ik hoop dat dat proces ook voor jou een hulp mag zijn.

Warme groeten,

Sandra

Stap ik over naar een ander centrum?

Wij hadden alsmaar topembryo's, maar die resulteerden geen van de 8 terugplaatsingen in een zwangerschap en daar werden wij redelijk wanhopig van. Als we dan vroegen wat de volgende stappen waren en of er bijkomende onderzoeken zouden gebeuren, kregen we te horen dat we gewoon geduld moeten hebben, dat er niets scheelt, dat het een kwestie van genetisch materiaal is.
Dat was voor ons geen afdoend antwoord, vandaar dat we met een klein hartje de overstap hebben gemaakt naar UZ Jette. Dit hebben we gedaan op aanraden van mijn gynaecoloog en in overleg met onze behandelende fertiliteitsarts van Sint-Augustinus.
Ik heb het er heel moeilijk mee gehad om mijn vertrouwde omgeving (het enige wat ik min of meer onder controle had) achter mij te laten en naar Jette te gaan. Ik had schrik dat we helemaal van nul zouden moeten beginnen. Dat is niet zo! Je vraagt jouw dossier op in het centrum waar je nu zit en neemt het mee naar het nieuwe centrum, zij gaan met dat dossier verder. Je moet dus niet helemaal opnieuw beginnen.

Vandaag hebben we de eerste afspraak in Jette achter de rug en ik ben écht opgelucht dat we de stap hebben gezet. Daar kregen we onmiddellijk het voorstel om 2 bijkomende onderzoeken (baarmoederslijmvliespunctie om te zien dat er geen ontsteking was & bekijken baarmoeder dat er geen verklevingen waren) te doen om 100% zeker te zijn dat er geen andere problemen zijn en écht alles uit te sluiten. Jette is wel groter dan Sint-Augustinus, maar de mensen zijn er enorm vriendelijk en behulpzaam. Je merkt dat het een machine is en dat heeft ook wel iets geruststellends. Je gaat gewoon mee in de molen, maar voor hetzelfde geld vind jij of jouw partner dat juist niet leuk en willen jullie liever een heel persoonlijke benadering.
Zij sluiten ook niet tijdens de vakantieperiode en dat vind ik ook een pluspunt. Sint-Augustinus sluit een paar weken in de zomervakantie. Hun volste recht natuurlijk en eigenlijk ook wel goed soms (lees: hoe laat ik het los?), maar voor mij nu even niet. :-)

Het IVF bos door de bomen zien, welk centrum kies ik?

Wij zijn door mijn gynaecoloog doorverwezen naar het Sint-Augustinusziekenhuis in Antwerpen.
We wonen in Antwerpen en mijn gynaecoloog is verbonden aan het Sint-Vincentiusziekenhuis, dus de stap was logisch. (beide ziekenhuizen behoren tot dezelfde groep)
Toen we startten hadden we er écht geen flauw benul van dat er ook nog andere fertiliteitscentra in Antwerpen zijn, laat staan in België.
Door te praten met mensen, zijn we te weten gekomen dat er nog centra zijn in Leuven, Limburg, Gent, Brussel,...
En dan komt natuurlijk de vraag: welk centrum is het beste?

Enerzijds denk ik dat de mensen die zwanger geworden zijn in centrum X dat het beste vinden!
Anderzijds hoor ik van mijn behandelende fertiliteitsarts dat de centra op vlak van resultaat allemaal vergelijkbaar zijn. 
Ik kan alvast zeggen dat het centrum in Sint-Augustinus een goed centrum is (ookal ben ik nog niet zwanger), het enige nadeel is dat zij voor het labo samenwerken met Gasthuisberg Leuven en dat je dus voor de terugplaatsing naar Leuven moet.
Mijn fertiliteitsarts vertelde me ook en dat bevestigde mijn gynaecoloog dat Middelheim en Sint-Augstinus vergelijkbaar zijn. Bij Middelheim is alles in huis, je moet dus nergens anders naar toe voor de terugplaatsing.

Een vriendin van mij heeft positieve ervaringen met Life in Leuven, een andere met Jan Palfijn in Gent, nog een andere vriendin met Hasselt en nog iemand anders met het UZ in Jette. Ik wou jullie een link geven met een overzicht van alle verschillende centra, maar ik kom nu tot de vaststelling dat dit gewoon niet bestaat, jammer.

Ondertussen hebben we nu de overstap naar UZ Jette gemaakt. Dit hebben we gedaan op aanraden van mijn gynaecoloog en in overleg met onze behandelende fertiliteitsarts van Sint-Augustinus.
Wij hadden alsmaar topembryo's, maar die resulteerden geen van de 8 terugplaatsingen in een zwangerschap en daar werden wij redelijk wanhopig van. Als we dan vroegen wat de volgende stappen waren en of er bijkomende onderzoeken zouden gebeuren, kregen we te horen dat we gewoon geduld moeten hebben, dat er niets scheelt, dat het een kwestie van genetisch materiaal is.
Dat was voor ons geen afdoend antwoord, vandaar dat we met een klein hartje de overstap hebben gemaakt. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad om mijn vertrouwde omgeving (het enige wat ik min of meer onder controle had) achter mij te laten en naar Jette te gaan. Ik had schrik dat we helemaal van nul zouden moeten beginnen. Dat is niet zo. Je vraagt jouw dossier op in het centrum waar je nu zit en neemt het mee naar het nieuwe centrum, zij gaan met dat dossier verder. Het is dus niet weer heel de rimram.

Vandaag hebben we de eerste afspraak in Jette achter de rug en ik ben écht opgelucht dat we de stap hebben gezet. Daar kregen we onmiddellijk het voorstel om 2 bijkomende onderzoeken te doen om 100% zeker te zijn dat er geen andere problemen zijn en écht alles uit te sluiten. Jette is wel groter dan Sint-Augustinus, maar de mensen zijn er enorm vriendelijk en behulpzaam. Je merkt dat het een machine is en dat heeft ook wel iets geruststellends. Je gaat gewoon mee in de molen.
Zij sluiten ook niet tijdens de vakantieperiode en dat vind ik ook een pluspunt. Sint-Augustinus sluit een paar weken in de zomervakantie. Hun volste recht natuurlijk en eigenlijk ook wel goed soms (lees: hoe laat ik het los?), maar voor mij nu even niet. :-)

Zoveel keer per dag medicatie nemen op hetzelfde uur - wanneer en hoe?

Voor mijn behandeling moet ik regelmatig op hetzelfde tijdstip iets van medicatie innemen.
Dan is het puffen, dan is het een prikje zetten, dan is het iets inbrengen,....
In het begin maakte me dit wel zenuwachtig en kwamen er wel wat vragen bij kijken:

• Om hoe laat plan ik dit het beste in?
• Hoe doe ik het zo discreet mogelijk?
• Hoe zorg ik ervoor dat ik het op het exacte uur doe?

Een paar eenvoudige tips, die nogal logisch lijken, maar waar ik niet vanaf dag 1 ben op gekomen.

• Ik plan mijn laatste inname van de dag zo dicht mogelijk bij het normale uur dat ik ga slapen, op die manier heb ik minstens een blok van 6 uur nachtrust. Bv.: Ik pufte om 22u - 4u - 10 u en 16u.
• Ik heb het nodig aantal alarmen in mijn gsm gezet die dagelijks af gaan. Als ik me er niet veilig bij voel of schrik heb dat het niet zou afgaan (irrationele angsten zijn me niet vreemd meer sinds deze behandeling :-)) dan vraag ik aan mijn man om de alarmen ook in zijn gsm te zetten.
• Mijn gsm heb ik altijd bij mij in een klein handtasje, samen met de nodige medicatie.
• Mijn alarm is stil, maar luid genoeg om het zelf te kunnen horen. (ik heb het thuis even uitgetest)
• Als ik in een vergadering zit, verontschuldig ik me even. Soms voel ik me er prettiger bij om een reden op te geven en dan zeg ik dat ik even naar de WC ga.
• Ik puf altijd op de WC als ik niet thuis ben en als het kan. Soms zijn we in een winkel, in de cinemazaal of op een optreden als ik moet puffen en dan doe ik het gewoon daar. Een neusspray is immers net hetzelfde. (Ik kies ervoor om dit niet in het bijzijn van mijn collega's te doen, omdat ik vrees dat zij vragen zouden beginnen stellen en dan zou ik moeten liegen, waar ik verschrikkelijk slecht in ben)
• Ik moet ook soms vaginaal een capsule inbrengen. Thuis, op het werk, bij vrienden ga ik gewoon naar de WC als mijn alarm afgaat. Onlangs zijn we op reis geweest, dan heb ik aan mijn man gevraagd om op zijn gsm het alarm een kwartiertje vroeger te zetten. Op die manier hadden we een kwartier de tijd om een WC te zoeken. 

Wat met de terugloop van Utrogestan?

Dit is écht een vettig goedje en heeft plekken nagelaten op ondergoed en zelfs op mijn kleren die ik er niet meer uitkrijg.
Ik doe een maandverbandje aan, welk ik regelmatig vervang zodat het hygiënisch en proper blijft.

Een vriendin, zus, collega,... is zwanger

Sinds ons proces zijn er al heel wat collega's en vriendinnen zwanger geworden. Niet makkelijk, verdomme, echt niet makkelijk. Het zwaarste vond ik dat een vriendin, die pas een relatie had vanaf het begin dat wij gestart waren met het hele proces, vertelde dat ze zwanger was . Frustratie alom, waarom zij wel en ik niet? Het voelde aan als pure onrechtvaardigheid.

Maar ergens was ik ook blij voor hen, dat het voor hen zo goed gaat, dat zij niet door de hel moeten waar wij doorgaan, dat wens ik niemand toe.

Met mensen die iets verder van me af staan, had ik het evengoed moeilijk, maar kon ik het wel verkroppen, eens goed wenen, tegen mijn man al mijn frustratie uiten en de dag (of een paar dagen) later ging het weer verder.

Met vrienden voel ik wel de behoefte om er eerlijk over te zijn en te vertellen wat ik voel, anders merk ik dat ik die mensen begin te mijden en ik wil écht mijn vrienden niet verliezen omdat zij gelukkig zijn. Dat wringt bij mij.

Dus heb ik met een heel klein hartje verteld dat ik het wel moeilijk vind dat zij zwanger is, dat het zo makkelijk bij hen gaat, dat ik super blij ben voor haar, maar dat het voor mij wel hard slikken is. 

Het luchtte enorm op, het is een heel fijne babbel geweest. Ik kan het alleen maar aanraden.

Mijn raad: praat erover, over jouw verdriet, jouw jaloerse gevoelens, wat je haar wenst, jouw machteloos gevoel ... Misschien eerst ventileren tegen je man en dan tegen haar. :-) 

Ik ben kwaad en gefrustreerd en beschaamd en ...

In heel dit proces ben ik al vaak geconfronteerd geweest met kanten van mezelf waar ik niet trots op ben. Woede, frustratie, jaloezie, schaamte, ... allemaal zijn ze al de revue gepasseerd en passeren ze nog steeds. In het begin schrok ik ervan om zo'n sterke gevoelens te voelen en stopte ik ze snel weg. Dat hoorde toch niet.

Nu laat ik ze gewoon zijn en zeg ik tegen mijn man hoe ik me voel. Al gewoon door het gevoel te benoemen, smelt er al de helft van weg en wordt het al veel minder hevig.

Tegelijkertijd bedacht ik me onlangs ook dat je niet mag onderschatten wat die hormonen allemaal met je doen. Eerst wordt je lijf hormonaal afgeremd en dan gigantisch geboost. Je zou van minder helemaal turelure worden, niet? :-)

Ik vind het gewoon belangrijk om te zeggen: weet dat je niet alleen bent met die gevoelens, schaam je er niet voor, kijk ernaar en laat ze er zijn. Ik was zo opgelucht toen ik een oude vriendin aan de lijn had die ook via IVF zwanger moest worden en dat ze me vertelde dat zij dat ook allemaal voelde. Weten dat ik niet alleen was, dat ik niet zo werd, het deed deugd.

Ik heb hier onlangs een enorm goed boek over gelezen: 'De moed van imperfectie. Laat gaan wie je denkt te moeten zijn.' van Brené Brown. Een échte aanrader! 'De kracht van kwetsbaarheid' is ook een boek van haar, ook onlangs gelezen en ook eén echte aanrader.

Als je niet zo'n lezer bent, vind je hier link (met nederlandse ondertiteling) naar haar youtube speech, écht de moeite: http://youtu.be/wwc9dbd_7B8
Geniet ervan.

Als je niet goed weet hoe je met al die boosheid moet omgaan of als je er erg van schrikt, ken ik nog een goed boek: 'Dans van woede. Vrouwen en de kracht van hun boosheid' van Dr Harriet G. Lerner; Een aanrader!

Wie moet ik nog geloven? De dokter? Lotgenoten? ...

Omdat ik me zo machteloos voelde in het begin, begon ik dingen op te zoeken op het net, vroeg ik raad aan mensen in chatrooms, ...
Zo kreeg ik te lezen dat je niet mag vrijen na de terugplaatsing dat het niet goed zou zijn voor de innesteling, dat je geen sojamelk mag drinken, dat je dit moest doen en dat zeker niet etcetera etcetera. Ik zou alles gedaan hebben en doen als dat zou betekenen dat ik zwanger zou geraken. Maar het gevolg van dit alles was alleen dat ik nog erger ging twijfelen, me nog onzeker voelde en zo gespannen als iets rondliep.

Ik heb dus al mijn moed bij mekaar geraapt en gewoon alle vragen die ik had aan mijn begeleidende fertiliteitsdokter gesteld en dat is de raad die ik ook aan jou geef, hoe persoonlijk ze ook zijn.
Als je iets wil weten of twijfelt, contacteer jouw behandelende fertiliteitsarts of verzamel jouw vragen voor op de volgende afspraak.
Zij zijn specialisten in dit gebied en je mag erop vertrouwen dat zij alles onderzoeken om jouw slaagkansen zo hoog mogelijk te maken. Dit is ook een veranderend en voortdurende proces, dus een onderzoek dat dagelijks loopt om het zo optimaal mogelijk te maken.

Daarnaast is iedere mens anders, bij de ene werkt dat bij de andere iets anders, de enige die jou op dit moment de juiste raad en behandeling kan geven, is jouw dokter.

Ik vind het zelf met momenten enorm frustrerend dat ik van één mens afhankelijk ben. Dat ik vanalles voel en dat hij zegt dat dat niets betekent. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik vooral gefrustreerd ben omdat ik zo machteloos ben en dat is iets dat ik te aanvaarden heb in dit hele proces.

Weer slecht nieuws...

Elke keer dat we slecht nieuws krijgen, voel ik me woedend, machteloos, enorm verdrietig, leeg, gefrustreerd, ...

Het enige wat ik kan aanraden om hierdoor te komen is: voel wat je voelt, probeer te vertellen aan jouw partner wat je voelt, deel samen jullie verdriet, laat die tranen vloeien, roep of tier als je dat wil, geef jezelf de tijd en ruimte om te rouwen om jullie verlies.

De eerste keren vond ik dat ik niet 'flauw' moest zijn, de hoop niet moest opgeven en direct door moest. Hierdoor kreeg ik een uitgestelde 'klop van de hamer' die eigenlijk harder aankwam.
Ondertussen laat ik alles toe wat ik voel, al is het een gevoel waar ik me voor schaam, dan nog voel ik het en durf ik het ook te benoemen naar mijn partner toe. Door dit te doen, zijn de emoties precies minder groot en minder hevig. Ze zijn er nog, begrijp me niet verkeerd, maar ze zijn (lijkt mij) iets minder overheersend.

Als het echt niet gaat, als je verdriet te hevig is, ga dan naar je huisarts en praat erover. Als je tijd thuis geschreven krijgt, neem het aan. Gun jezelf tijd. Onderschat niet wat een IVF-behandeling met jouw lichaam, hormonenhuishouding en emotionele evenwicht doet.

Probeer zacht te zijn met en voor jezelf. 
Ik vind dat een moeilijke, omdat ik merk dat ik een deel van mijn woede en frustratie ook op mijn lichaam projecteer, het laat me immers in de steek, het doet niet wat ik wil, ...
Tegelijkertijd bedenk ik me dan wat het wel doet voor mij: het wordt volledig afgeremd en gestimuleerd tegelijkertijd en mijn lijveke volgt en zorgt voor mij.

Symbool om af te sluiten
Ik had (en heb nog steeds) sterk de behoefte om van elke poging iets tastbaars te maken. Ik wou een afgesloten traject niet alleen maar voelen, maar ook zien, vastpakken. Naar mijn gevoel kon ik dit dan makkelijker plaatsen en verder gaan naar de volgende.
Wij zijn op zoek gegaan naar iets dat we allebei graag deden en waar we ons allebei in konden vinden. Dat was een wandeling maken en een foto nemen van een mooie boom, een plek die we allebei mooi vonden, ... afhankelijk van het gevoel dat we op dat moment hadden.
We hebben één van de keren een foto ook uitvergroot, ingekaderd en opgehangen. We vonden het een mooie manier om een hoofdstuk af te sluiten.

Je kan ook samen iets maken: een schilderij, een meubel in mekaar timmeren, ... of samen naar een plek gaan die deugd doet,  een brief schrijven waar je inzet wat je voelt, ...